Auteur: mediadzib21415

Een bericht uit de ruimte

Posted on by mediadzib21415

24 april 2020

Een teken van leven, een bericht vanuit de Ruimte…

Woooow! Al die digitale mogelijkheden! Wat ontzettende fijne oplossing…nu we elkaar niet fysiek kunnen ontmoeten… Vooral Zoom! Heerlijk…! Al die gezichten in mijn thuiskantoor en dan ook nog in een breakout room een wat dieper gesprek.

Maar inmiddels ben ik het helemaal beu. Voel ik mijzelf opgesloten in een zoomkader. Alsof ik werkelijk in zo’n hokje zit, of in een vierkante ruimtecapsule… en alleen via mijn beeldscherm mensen kan ontmoeten en spreken, om te overleggen of te brainstormen.

Het voelt als een “opgelegde retraite”. Ik trek mijzelf terug en overzie en overdenk mijn (werk-)leven. Zo kom ik in oude, overeenkomstige herinneringen terecht… zoals toen ik nog freelance danseres was en ik op projectbasis werkte met en voor choreografen en gezelschappen. Ik werkte dan gedurende drie maanden of een half jaar met een groep dansers, acteurs en muzikanten samen. We hadden een gemeenschappelijk doel, de creatie en de première van een stuk. Drie maanden of een half jaar met focus creëren, verschillen naast elkaar leggen, dips in het ontwikkelingsproces samen het hoofd bieden en dan met trots de voorstellingen in het theatercircuit spelen.

Maar dan….. Als zo’n project afgelopen was, was er niet altijd meteen een nieuw project…. Dus dan was er even niets… Ik deed wel mijn trainingslessen om in shape te blijven.  En natuurlijk keek ik uit naar audities en nieuwe opdrachten… Maar die leegte… dat “in between jobs”…. Mijzelf in beweging te houden, zonder doel… nutteloos gevoelen… zonder een inspirerende opdracht…. En de onzekerheid van wanneer er weer nieuw werk op mijn pad zou komen…Tja… dat is op dit moment ook….

Vanochtend zag ik een filmpje van hoe astronauten hun “mental health” gedurende een ruimtereis op orde houden. Drie tips:

  1. Hou een ritme een structuur aan. En geef jezelf routines om aan vast te houden. Op vaste tijd opstaan, en naar bed…. Je dag indelen zodat er duidelijk onderscheid is tussen werktijd en privétijd. Pauzes inlassen. Structuur geeft je kader, grenzen en dus stabiliteit.
  2. Hou contact met je “beloved ones”. Niet alleen door te videobellen of te appen, maar zet creatieve ideeën in, zoals samen spelletjes doen of gezamenlijke oefeningen. Verzin iets om de fysieke afstand te overbruggen en je het gevoel te geven van een gedeelde ervaring. Dus inderdaad, wat ik regelmatig doe: dansen via een Zoom meeting of met een collega- coach op 1,5 meter afstand een fietstocht maken door Waterland….
  3. Herinner je je hogere doel. Door thuis te blijven en sociale afstand te bewaren, red je levens. Begrijp je doel, omarm je doel.

Ik omarm mijn doel. Dat ik mensen letterlijk en figuurlijk in beweging mag brengen en met hen op ontdekkingsreis mag, door hun persoonlijke verhaal op weg naar een inspirerende en energie gevende plek, waar ze zicht thuis kunnen voelen. Om in verbinding met collega’s, familieleden of vrienden onze aardbol een beetje mooier te maken.

Vragen?

Wil je meer weten over onze trainingen en coaching? Ik neem graag contact met je op!





    Bekijk onze programma's

    Wat betekent (tijdelijk) verlies van werk?

    Posted on by mediadzib21415

    29 maart 2020

    Niet ‘s ochtends vroeg in de auto te stappen, om ergens in het land voor een training of bijeenkomst bij een opdrachtgever te verschijnen. Niet in een zaal of ruimte aankomen en intunen op de ruimte: hoe is de opstelling van de stoelen? Wat is de juiste plek voor mij als trainer in de kring? Of bij een Terugspeeltheater voorstelling of theater op maat: waar kan de muzikant het beste zitten? Hoe ver is de afstand tot de eerste rij in de zaal? Hoe kom ik van het speelvlak zo snel mogelijk bij het publiek om hen te bevragen en te interviewen. De laatste afstemming met de opdrachtgever: Jij doet de opening? En dan neem ik het over.

    Kortom: Het is niet nodig om mij voor een dag of dagdeel te wortelen. Het is niet nodig om zowel praktisch als energetisch een bedding te creëren voor de mensen met, en voor wie ik die dag zal werken.

    Geen voorgesprekken, niet live of en ook niet telefonisch. Voorgesprekken, waarin ik op inhoudelijk en systemisch niveau contact maak. Waarin ik probeer te ontrafelen wat een opdrachtgever wil met de training of de bijeenkomst. Ik mij verplaats in de doelgroep: Voor wie is de bijeenkomst bedoeld? Wie zitten er in de zaal? Zijn het professionals? Ervaringsdeskundigen? Ouders van cliënten? Leerkrachten? IB-ers? Directeuren? Managers?  Hoe is de balans mannen en vrouwen? Wat zijn het voor mensen? Hoe zijn ze gewend met elkaar in gesprek te gaan, te communiceren? Welke gedragspatronen laat de opdrachtgever al zien of horen? En ik vraag altijd: Wat maakt dat ze deze training nodig denken te hebben? Of waarom willen ze  terugspeeltheater inzetten? Wat moet er gespiegeld worden? Wat moet er geleerd worden? En hoe staan deze mensen erin, om hierover samen na te denken of samen zich kwetsbaar op te stellen in een leerproces? Hoe zijn de verhoudingen in het team? Wat speelt er tussen de leden van het team? En wat moet er echt besproken worden? Als we in deze training of bijeenkomst niet langer om de hete brij heen draaien en werkelijk met elkaar in gesprek gaan: Waar wil de opdrachtgever dat deelnemers over van gedachten wisselen? Elkaars perspectieven zien? En hoe kan ik hen, in die verscheidenheid van perspectieven toch met elkaar verbinden?

    Kortom: Het is nu niet nodig dat ik met open nieuwsgierigheid kijk naar de onderstroom van een team of organisatie. Het is niet nodig dat ik mij met de deelnemers of het publiek verbind om met hen op onderzoek te gaan naar wat er speelt en zichtbaar en besproken mag worden….

    Geen trainingsontwerp maken of procesontwerp voor een Terugspeeltheatervoorstelling. Mij niet aan mijn bureau voor mijn computer, fysiek verbinden met het proces. Hoe doe ik de opening? Start ik met een gedicht? Muziek? Of is het voor deze deelnemers beter meteen te beginnen met de werkregels? Veiligheid en kader te scheppen? Uitleggen wat en waarom we bij elkaar zijn? Wat is een goede openingsvraag? Of een openingsoefening, zodat ze meteen aan den lijve ondervinden waar we vandaag mee aan de slag gaan? Hoe zorg ik dat iedereen zich laat horen? Dat mensen zich durven uit te spreken? Of kunnen delen waar ze in hun leerlijn zitten? En als mensen geraakt zijn, welke interventie zet ik dan in, om de kwetsbaarheid te eren en het als bron van een nieuwe stap of inzicht te laten werken? En hoe sluiten we af? Vraag ik de muzikant een lied te schrijven tijdens de voorstelling? Laat ik de deelnemers eerst in kleine groepjes met elkaar afronden en breng ik het dan pas weer in de plenaire kring? En welke ervaring wil ik dat ze mee naar huis kunnen nemen? Wat wil ik hen graag meegeven, zodat ze geïnspireerd en met een nieuw kiemplantje in hun hand, de persoonlijk ontwikkeling of teamontwikkeling zelf verder kunnen vormgeven?

    Kortom: geen intensieve creatieve brainstorm met mezelf, geen nieuwe werkvormen ontwerpen, niet even een opstelling maken met matjes in mijn werkkamer, om te ervaren wat er in de groep kan spelen, geen gepuzzel op volgorde of tijdsindeling.

    Geen uitvoering van terugspeeltheaterbijeenkomsten. Geen briefing met de spelers, muzikant en cartooniste vlak voor de voorstelling. Geen warming-up om elkaar straks op de speelvloer meteen te kunnen “vinden”.  Geen scenes op maat doornemen, doorspelen en aanscherpen. Geen soundcheck met headsets of microfoons.  Het is niet nodig zichtlijnen en opstelling van publiek te checken. Niet tijdens de voorstelling met een kleine blik of vraag met mijn collega’s checken: zijn jullie okay? Zitten we goed in het proces?

    Kortom: Niet de spanning te voelen vlak voor elke voorstelling, niet elkaar bemoedigen, vlak voordat we beginnen: “Veel plezier op de vloer straks, we gaan er samen weer iets unieks van maken.” Niet de ultieme “hier en nu- ervaring “ tijdens de voorstelling, het unieke moment beleven van dít publiek met déze spelersgroep, rondom dit specifieke vraagstuk….

    Geen uitvoering van trainingen. Niet inchecken met een groep deelnemers. Niet mijn openheid en nieuwsgierigheid in zetten om te ervaren wat iedere deelnemer non- verbaal vertelt. Niet de wijsheid van de groep te voelen, het potentieel en ook het sabotagegedrag dat om de hoek ligt….Niet voor deelnemers ruimte en veiligheid creëren om hen inzichten te kunnen laten opdoen, hen uitnodigen naar leermomenten te bewegen. Niet deelnemers uitnodigen om op een heel andere manier dan ze gewend zijn, hun inzicht te delen met de andere deelnemers. Niet deelnemers bevragen op, dat wat ze nu in de relatie met elkaar doen, wellicht voortkomt uit een eerdere ervaring in een familiesysteem.

    Kortom: Niet mijzelf met hart en ziel met een groep verbinden en aan het werk zijn. Mijn warmte, naar iedere deelnemer, in balans houden met mijn analytische blik op gedragspatronen.  Niet onderdeel zijn van de groep en tegelijkertijd erbuiten staan, om het proces te begeleiden en in goed banen te leiden.

    Ik ben in de rouw. (Tijdelijk) verlies van al mijn werkzaamheden betekent voor mij: afgesneden zijn van een groot aantal dierbare processen en verbindingen. Gedwongen door de Corona-maatregelen en het feit dat alles stil komt te liggen, keer ik naar binnen en word ik mij bewust van waar het voor mij werkelijk over gaat. Waar ik betekenis aan ontleen en waar ik gelukkig van word: het creatieve proces ! De kracht van het creatieve proces inzetten om persoonlijk en professionele ontwikkeling te ondersteunen. Zichtbaar en bespreekbaar maken wat er speelt. Ik mag het verdriet voelen en heb de rouw te verduren. En als ik dan wederom in het niet-weten terecht kom, komen er kleine vonkjes van inspiratie, nieuwe ideeën, zomaar ineens naar boven.

    Een klein kiemplantje ontspruit.

    Vragen?

    Wil je meer weten over onze trainingen en coaching? Ik neem graag contact met je op!





      Bekijk onze programma's

      Flatten the curve. Sociale distantie en sociale onthouding als spiegel.

      Posted on by mediadzib21415

      18 maart 2020

      Sociale distantie en sociale onthouding. Maakt voor mij pijnlijk zichtbaar dat mijn werk precies over het tegenovergestelde gaat : sociale nabijheid en verbinding. Al mijn teamtrainingen, coaching en de bijeenkomsten met Terugspeeltheater gaan over verbinding maken, in de ontmoeting een leerproces vormgeven. En dan vanuit die verbinding in het nu, ervaren en kijken wat er speelt. In het sociale veld, in de interactie, de relatie, het team of de organisatie.

      Vannacht lag ik er wakker van.  Omdat ik in een vlaag van helderheid mij besefte, dat dit is, waar het voor mij over gaat en waar ik met hart en ziel betekenis aan geef. Dat is wat ik ten diepste doe, als ik mensen begeleid of train. Verbinding met jezelf, met je collega, met je team, je organisatie. En ook verbinding met je bestemming en je bron. Om te weten wat je plek is en te kunnen ervaren wat en hoe je een volgende stap op je ontwikkelingsweg kunt maken. En vooral hoe de kwaliteit van de verbinding de bodem vormt, om succesvol te zijn en tot bloei te komen. In je persoonlijk leiderschap of als team.

      Ik voel mij onthand. Ik kan mijn vak en werk op dit moment niet uitvoeren. Ik sta met lege handen. Dat te beseffen, maakt  dat ik terecht kom in het dieptepunt van een veranderingscurve, creatiecurve of de U- curve van Theory U. In het niets, de leegte, het niet-weten.

      Vanuit mijn achtergrond als theatermaker en danseres weet ik, dat dit de beste plek is om tot nieuwe ideeën te komen. En tegelijkertijd is dit de plek waar het allemaal zo onduidelijk is, dat ik wil ontsnappen. Liever een overlevingsstrategie inzetten; de pijn niet voelen en gewoon “iets leuks” gaan doen. Afleiding zoeken en er van weg proberen te gaan. Wegblijven uit de pijn. De pijn van de eenzame reiziger, die beland is in niemandsland, in tussentijd.

      “You learn what you teach”, las ik ergens de afgelopen dagen… “ja, ja, ja…en AU! “….Is wat ik denk… Ik wil erbij blijven. In het niet- weten. Hoe lastig ook. Ik mag vertrouwen op het proces en mij verbinden met het niet- weten. Het contact verduren en mij overgeven om te zien wat er kan ontstaan.

      En dan grijp ik terug naar een van die vele creatieve processen die ik als danseres en theatermaker heb doorlopen en hoe in elk creatieproces er een periode was dat de choreograaf waarvoor ik werkte in een impasse terecht kwam… Of de muzikant die de muziekscore zou schrijven vastliep… Of de tekstschrijver die de dialogen zou schrijven voor mij en mijn collega-acteurs in een writers-block viel…Of ik het zelf he-le-maal niet meer wist… wat ik ook deed of bedacht…

      Een herinnering: Door de multidiciplinaire projecten, die ik tussen 1990 en 1996 als danseres uitvoerde, zag ik wat acteurs konden.Met tekst, maar vooral ook hoe zij tekst non-verbaal ondersteunden. Of zelfs de tekst vanuit beweging, positie of houding konden laten ontstaan…..! De zeggingskracht van het non- verbale vormgeven en daarmee een verhaal, een innerlijke dialoog of dilemma laten zien.Daarnaast liep ik als dansers tegen de 30. En weet je dat je “te oud” aan het worden bent. De fysieke eisen van moderne dans zouden op den duur bepalen dat ik danstechnisch gezien met pensioen zou moeten.

      Ik nam een stevige beslissing: stopte met al mijn dansprojecten en verhuisde in 1997 voor drie jaar naar Brussel, waar ik studeerde aan de theateropleiding van De Kleine Academie. Een theateropleiding waar ik vanuit de methode van Jacques le Coq, een mime-speler, leerde hoe je vanuit beweging in spelimprovisatie, de vorm kunt laten ontstaan voor een personage, situatie of gesproken tekst.

      Een openbaring en tegelijkertijd een enorme worsteling: het werken met neutraal masker. Ik wist als danseres toch alles van beweging en van vormgeving van beweging? Ja en Nee.Om werkelijk bij de bron van de beweging te komen, had ik mijn beeld over hoe dat er dan uiteindelijk uit zou moeten zien, los te laten.  Moest ik mijzelf permissie te geven om in het gebied van “niet- weten” te zoeken en “mijn beweging” te laten ontstaan….En de ondersteunende aanwijzingen die ik kreeg van de begeleidende docenten was: “ja…. Je zoekt in de goede richting, maar deze beweging is nog niet “juist”… Ik was wanhopig. Alles wat ik tot dan toe als danseres geleerd had, alle bewegingsoplossingen, alle vaardigheden en techniek…. Ik kon er niets mee!

      En op een dag, viel het muntje. De opdracht met neutraal masker was : paard. Voor de niet- ingevoerde lezer: het gaat erom dat je tijdens een bewegingsimprovisatie de bewegingskwaliteit van “paard” vindt. Dit klinkt vreselijk vaag en abstract, maar het betekent dat je je gezicht bedekt met een neuraal masker en non- verbaal, in beweging, zoekt naar de bewegingskwaliteit van het materiaal, in dit geval “paard”.Ik heb een hekel aan paarden. Vond als kind, de meisjes in mijn klas die “paarden-gek” waren ook ontzettend raar… En toch, die ochtend gebeurde het. Ik zocht en probeerde en miste en probeerde opnieuw. En toen overkwam het mij. Ik kon mij geheel verbinden aan het onderzoeksproces, het materiaal “paard” ontstond in mijn lijf: Ik voelde de kracht, de statigheid, de sterke paardenrug en de lange, mooi gevormde benen. Een aardverschuiving.

      Door het resultaat los te laten, fouten toe te laten en met moed en onzekerheid vol te houden, had ik de ingang gevonden van een voor mij nog onbekende bewegings- en creatiebron. Het resultaat was, dat dit proces de basis werd onder al mijn werk. Ook tegenwoordig, als trainer en coach, vormt dit creatieproces, ontwikkelingsproces de basis van al mijn trainingen en begeleidingen.

      18 maart 2020. Coronacrisis. Sociale distantie of sociale onthouding. Dat is wat we met z’n allen doen, om “flatten the curve” te laten werken. Al mijn opdrachten zijn afgezegd of tot nader order uitgesteld.

      Ik omarm het niet-weten. Geef mijzelf toestemming erbij te blijven. Om te onderzoeken, en de innerlijke beweging in mij te volgen. Met open hart en open mind mijn nieuwsgierigheid in te zetten om dwars door de onzekerheid heen, te zien wat mijn volgende beweging als “Verbinder” kan zijn.

      Vragen?

      Wil je meer weten over onze trainingen en coaching? Ik neem graag contact met je op!





        Bekijk onze programma's