Dat woord gebruikte de presentator van Radio 4 toen hij een stuk muziek afkondigde. Dat je als luisteraar, in deze muziek kon verwijlen.

Dat werkwoord verwijlen, bleef bij mij. Kroop in mijn lijf. Verwijlen. Wat is dat? Hoe doe je dat? En ik proef de betekenis van verwijlen, in mijn lijf. Aftastend probeer ik de essentie van verwijlen in mijn lichaam te ervaren….Het heeft te maken met blijven. Maar verwijlen is opener, rustiger…. Blijven is een pas op de plaats, in verwijlen zit nog beweging. Langzame beweging. Met rust en aandacht. En verwijlen heeft openheid in zich en voelt wijds. Ik spreek het woord voor mezelf uit, proef de letters, de klank. Verwijlen. Door de ij, wordt het ook breed en wijds.

Verwijlen is eigenlijk zoals ik mij in een systemisch veld voel. Of in een improvisatie- of creatieproces. Met open mind en aandacht erin stappen en erbij blijven. Om te zien wat er ontstaat. Met focus op het proces. En dat wat er zich aandient.

Dat is ook het gebied waar ik graag met individuele coaching mijn coachee naartoe begeleid…Door via mindful bewegingsoefeningen eerst uit je denken te komen, uit de controle van het overzicht…Bij het niet-weten, bij de wijsheid van je lijf en de wijsheid van het veld…je intuïtie te komen.

En dan jezelf toestaan daar te blijven, te durven erbij te blijven. Zonder dat je weet wat er gaat komen…..

Alert en ontspannen tegelijk.

Verwijlen

Van de week vond ik, via een pagina bij Wageningen Universiteit, een verzameling tekeningen waarin het wortelstelsel van planten, weergegeven zijn. En meteen raakt de schoonheid van die wortels mij. Boven de grond een rechtopstaand, fris, geel bloeiend plantje. Daaronder een enorm wortelstel, met haarfijne gevoelige vertakkingen, breed uitgewaaierd in de grond.

Onmiddellijk popt het beeld op van de coachee, waar ik de afgelopen periode online coachingsessies mee deed. Een sterke, slimme en frisse 40-er, die mij ingeschakeld heeft om op onderzoek te gaan, naar een nieuwe richting in zijn loopbaan. Hij heeft de afgelopen jaren kennis gemaakt met systemisch werk. Kent de kracht van het fenomenologisch kijken naar organisaties, maar blijft in opdrachten handelen vanuit zijn strategische en cognitieve kwaliteiten. Dat levert ongelofelijk veel innerlijk strijd en verlies van energie op. Hij is letterlijk leeggelopen, maar start nu langzaam weer op na een periode van burn-out.

Om hem uit zijn hoofd en in zijn lijf te krijgen, zet ik hem letterlijk in beweging. Hij in zijn werkkamer aan huis en ik vanuit mijn eigen werkplek. Zoom maakt dat we op afstand, in onze eigen veilige bubbel, toch heel precies en kwetsbaar kunnen samenwerken.

Ik zie precies wanneer hij werkelijk verbinding heeft met zijn hele lijf. Geef side- coaching via het scherm, om hem aan te moedigen in beweging te zoeken naar de kwaliteit en de kracht van zijn cognitieve kant. Daarna laat ik hem in beweging onderzoeken wat de wijsheid is van zijn intuïtieve kant.Dan vraag ik hem om, met blanco A4tjes op de grond in zijn werkkamer, beide polariteiten nee te leggen. En zichzelf een plek te geven in het midden.

Op het moment dat hij zijn plek in het midden inneemt, ontstaat de verbinding met beide polariteiten. Zijn gewicht is verdeeld over twee voeten. Stevigheid en wijsheid in zijn lijf ontstaan vanuit zijn voeten en niet meer alleen vanuit zijn hoofd. Hij durft werkelijk contact te maken met zijn wortels, met het hele wijdvertakte en verfijnde wortelstelsel en niet meer met maar een deel daarvan.

Zo ontstaat het nieuwe startpunt. Om met een nieuwsgierige en waarderende blik naar het geheel te kijken. En in een volgende sessie te onderzoeken, waar dit verbonden wortelstelsel, zijn plek heeft te vinden. Om uiteindelijk volledig wortel te schieten en tot bloei te kunnen komen.

 

 

 

 

Ik ben in de rouw. Mijn dierbare vriend Peter, is na een slopende ziekte, overleden. Ik wist, dat hij niet meer beter zou worden. Maar nu hij er niet meer is, dringt het nooit meer zijn, langzaam tot mij door…. Het verdriet kruipt in mijn lijf. Het laat mijn hart diep in mijn borstkas zakken en maakt mijn armen en benen zwaar. Mijn hoofd en schouders kunnen niet anders, dan voorover naar beneden hangen. Mijn voeten verplaatsen zich alleen, als mijn hoofd ze de opdracht geeft.

Dus geef ik mezelf de opdracht: Bewegen! Ik pak mijn wandelschoenen en begin aan mijn verwonderwandeling door het stadspark. Ik geniet van de vroege ochtend, de vrieskou en de opkomende zon. Langzaam kom ik in een regelmatig tempo. Het loopritme geeft houvast.  Brengt mij in de staat van “open en nieuwsgierig”.  Brengt mij daar, onderin de “U”, waar het niet-weten zich bevindt. En de creatiekracht. Ik sta stil, breng mijn aandacht naar het verdriet en volg de bewegingen die ontstaan.

Heen en weer beweeg ik, wiegend. Mijn armen worden zacht en vormen in beweging, een ontkiemende tulpenbol, die uit de diepte naar boven groeit. Mijn rechterhand wordt de knop van de bloem. En als die knop langzaam tot bloei komt in de beweging, heb ik mijn linkerhand nodig om het rood van de bloemblaadjes en de volle kleur vast te houden, te dragen. Dan openen mijn beide handen zich en ik laat mijn handen als douchewater over mijn hoofd stromen, langs de tranen, naar mijn hart en bekken.  En naar de aarde. En dan voel ik weer mijn voeten op de grond.

Mijn lichaam laat mij voelen, hoe mijn vriendschap met Peter gegroeid is. Heel voorzichtig opbloeiend, als de twee 15jarigen, die we waren. En een eerste zoen.  Daarna opbloeiend, een 40jarige vriendschap lang. Ik dans en volg de herinneringen, die omhoogkomen. De grappen die hij uithaalde. De avondjes uit.  De spontane concerten die hij gaf, als hij ergens in de wereld een piano tegenkwam. De etentjes met de vriendengroep van de middelbare school. De reünie die hij organiseerde, om de liedjes en scènes van de muziektheatervoorstelling van 25 jaar eerder, op te halen.En vooral ook de spontane appjes: “Bakkie, doen? Ben r over 10 min. Xxx Peter.”

En ik voel het gemis van Tamar, zijn vrouw, en hun drie kinderen, Kasper, Olivier en Ricky. Wat zullen jullie je geweldige knuffelbeer-man en papa missen. Die sterke man, met die Branie kop en altijd een soort lachje op z’n gezicht. De levensgenieter en belangrijke steun voor veel vrienden, vriendinnen en collega’s. Al die herinneringen, stromen in beweging door mijn lijf. En dan land ik weer op mijn voeten, geworteld in dankbaarheid en liefde.

Morgen, op je uitvaart, zal ik in beweging, mijn afscheidswoorden voor je dansen. Dag Peter, kusjes xxxxx, Paulien

Vanochtend werd ik wakker met een rot gevoel. Waarom, zo onrustig en down? Ach ja natuurlijk: Ik ben wakker geworden in de tweede lockdown. Nederland gaat 5 weken op slot. En dan komt het gevoel en het verdriet terug van de eerste lockdown; het gevoel van afgesneden te zijn, op jezelf aangewezen.

Acuut krijg ik medelijden met al die mensen die al 9 maanden thuiswerken. NEGEN maanden. Al 9 maanden geen collega in levende lijven hebben gezien of gesproken… Wiens leven zich volledig beperkt tot eigen huis en beeldscherm. En die zich in alle eenzaamheid storten op hun taken, opdrachten en vergaderingen online. En met elkaar eigenlijk alleen contact hebben over het primaire proces.  De eenzaamheid trekt in mijn lijf.

Het beeld van de film “a Christmas Carol” komt bij mij op. En dan vooral de rol van Bob Chratchit, de slecht betaalde, veel te hard werkende werknemer van Ebenezer Scrooge. Bob, die in zijn eentje, in de kou, met bevroren vingers, de administratie doet voor Scrooge. Ondanks de eenzaamheid en zonder aandacht van Scrooge, zijn taken volhoudt…

Scrooge komt pas tot inzicht na een verschrikkelijk nacht met zijn geesten uit verleden, heden en toekomst. En dat maakt, dat hij op 1^e kerstdag, eindelijk echte aandacht aan Bob Cratchit (en zijn familie) geeft. Zijn hart opent en aandacht geeft aan de mensen om hem heen.

Dit is een sprookje. (Met een geweldige persoonlijke en systemische transformatie) Onze werkelijkheid is geen sprookje, maar er zitten wel overeenkomsten in. Ik denk echter dat wij niet hoeven te wachten op de geesten uit het verleden, heden en toekomst, om aandacht te schenken aan de mens achter je werknemer of collega. Om werkelijk contact te maken en door te vragen: Hoe gaat het eigenlijk met je? Wat kunnen we samen bedenken, om ondanks de fysiek afstand, toch met elkaar in verbinding te blijven?

Dat vraagt om, datgene wat je op de werkvloer zonder woorden ervaart (de werksfeer, het gevoel) met woorden uit te wisselen. Woorden vinden om je waardering voor je collega uit te spreken. Woorden vinden om oprecht nieuwsgierig te zijn naar de ander. Woorden vinden om met luisterbereidheid, aandacht te geven. En DWARS door het beeldscherm heen, contact te maken.

En daarmee de (innerlijke) beweging te ervaren, waardoor verbinding ontstaat. Gewoon van mens tot mens, ook al zijn jullie (alleen maar) collega’s. De onderstroom zichtbaar en invoelbaar  maken en zo elkaar stimuleren om in je kracht te komen en samen deze donkere dagen en de lockdown door te komen.

Afgelopen week is Machteld Hauer overleden. Zij was mijn eerste theaterdocent. Ze leerde mij, de innerlijke beweging van een theatertekst te vinden. De innerlijke beweging? Ja, zo noemde zij dat.

Met een theatertekst in je hand, op zoek naar wat de toneelschrijver eigenlijk had bedoeld met de woorden en zinnen op papier.

En die bedoeling, de betekenis, via de innerlijke beweging mij eigen maken. Fysiek te ervaren, welke beweging ik van binnen heb te maken om de tekst geloofwaardig en authentiek stem te geven. Om het publiek te raken, mee te nemen, een belevenis of rolontwikkeling te laten ervaren.

Ze gaf mij in één van haar eerste lessen de opdracht een “ontdekking” te spelen… Ik wist niet wat ik moest doen, hoe ik mijn stem moest gebruiken… kon het niet bedenken…Tot ze mij uitlegde: Het is als een plié en dan opspringen. Doe dat eens met innerlijke beweging…! En dat deed ik. Van binnen. Plié en opspringen.

Wat een ontdekking!

Machteld, dank je wel voor je mooie (levens)lessen. Je hebt mij geleerd om, via mijn innerlijke beweging, zichtbaar en invoelbaar te maken wat er speelt. Het niet zichtbare stem te geven en een waardevolle rol te laten spelen in een persoonlijke- of teamontwikkeling.

Welke innerlijke beweging  wil jij een waardevolle rol laten spelen, in je team?

#teamontwikkeling #onderstroominbeweging #opstellinginbeweging

 

 

Vanochtend kreeg ik een grappige, en tegelijk serieuze, meditatie doorgestuurd van @maartjeleGoff. Een meditatie met op de achtergrond heel veel violen, ergens het rinkelen van een tamboerijn…. En het melodramatische stemgebruik van een “new-age”- man die de tekst inspreekt: langzaam en kitscherig. Brrrrr.  De rillingen lopen over mijn rug. Ik kan er bijna niet naar luisteren. Zo wanstaltig vind ik dit! Maar ik luister naar de tekst en hoor dan: You deserve to feel proud of yourself.

Van die tekst ga ik bijna over mijn nek… maar dan valt het muntje.

Trots.

Trots zijn.

Wat is dat voor beweging?

 

Je borstbeen vooruit? Nee, dat is ijdelheid. Je kop boven het maaiveld uitsteken, om trots te mogen zijn…… Wat zitten daar voor “oude“overtuigingen op? Terwijl ik wandel, doe ik de beweging en merk ik dat ik anders ga observeren. Trots is wellicht nog te groot, maar waarderen… dat gaat nog wel. Met waardering kijken naar wat er wel al goed gaat… kleine dingetjes, kleine stapjes. En die waarderen.

Waar ben jij trots op? En hoe ervaar jij de beweging van “trots “? En, hoe kun je vanuit dit “waarderende of trotse perspectief” kijken naar er al wèl goed gaat in je team? In de samenwerking?

En laat op de achtergrond die tamboerijn lekker mee rinkelen, als vriendelijk tromgeroffel…

#teamontwikkeling #waarderend veranderen #dezaakinbeweging

 

 

 

Vanochtend had ik eigenlijk geen zin. Er zijn voor de komende week erg veel taken die om mijn aandacht “schreeuwen”, ik kan beter meteen achter mijn computer schuiven…Maar nee!

Ik wil elke dag mijn #woonwerkwandeling maken, omdat ik ervaar dat het goed is om gewoon een frisse neus te halen; maar ook, om echt de overgang fysiek en mentaal te maken naar werk, volgende afspraak of vergadering.

Het helpt mij om met mijzelf af te spreken dat ik de wandeling op een gekozen tijdstip ga doen. ( dus alsof ik op tijd op een werkafspraak moet zijn)

Stipt om 8.45 uur ga ik de deur uit. En hou mijn aandacht bij het lopen, het zien en ervaren van het stadspark ( ondanks die telefoon in mijn jaszak, die overloopt van berichtjes).

Er bij blijven!

En dan ontstaan vanuit de beweging nieuwe energie, nieuwe ideeën en ruimte voor de volgende afspraak, ontmoeting of vergadering.

In het kader van de inspirerende quotes, lanceer ik een nieuwe variatie op, “Be the change you want to see in the world”:

Doe de beweging die je wilt teweegbrengen!

Tenenkrommend was het overleg! Terwijl je de knop “end meeting” van Zoom indrukt, komt de stoom uit je oren. Met een diepe zucht schuif je je laptop een stuk van je af. Je zit te hijgen als een paard, het lijkt notabene wel alsof je een hardloopwedstrijd hebt gelopen!

Weer zo’n vergadering, waar je na afloop van denkt:
Wat gebeurde er nou?
én: wat gebeurde er bij mij?

Durfde je niks meer te zeggen? Heb je je mond gehouden? Of heb je een nóg beter idee op tafel gegooid? En ging je ook met stemverheffing praten, omdat je er anders niet meer bovenuit komt?

Wat gebeurt er?
Onder elk gesprek of samenwerking is er altijd beweging gaande. Of dat nu een gesprek tussen jou en je collega is, of een overleg met meerdere mensen. Dit is de onzichtbare beweging van de interactie. Dus, terwijl je een inhoudelijk gesprek voert, gebeurt er van alles in de onderstroom. Die beweging voel je in de manier waarop een gesprek of een samenwerking verloopt.  En wanneer je langer in een team werkt, herken je waarschijnlijk de terugkerende patronen in de communicatie.

Waarom zou je proberen om de beweging waar te nemen en onder woorden te brengen?
Als je de beweging bewust kunt maken, voor jou en je team en dit goed inzet tijdens gesprekken:

• Verhelder je de onderlinge relatie,
• Verstevig je de verbinding
• Verhoog je de sociale veiligheid in je team

En daarmee leg je de basis voor een teamcultuur, waarin ieder lid in openheid en vrijheid kan meedenken en jullie samen succesvoller kunnen zijn.

Hoe doe je dat dan? Hoe geef je woorden aan de beweging onder de woorden?

1. 1. Richt je aandacht op je mensen. Wat voel je tijdens de vergadering? Hoe hoor je mensen met elkaar praten? Gebruik je lijf en alles wat je ervaart in je waarneming, als serieuze bron van informatie.
   2. Geef zelf het goede voorbeeld. Dat klinkt een beetje kinderachtig en als inkoppertje… maar het goede voorbeeld dóen, is iets anders. Dus als je je bewust bent van de “hardloopwedstrijd- sfeer”, benoem dat tijdens het overleg en laat je collega’s weten wat het effect is van deze manier van communicatie. Daarmee laat je zien dat jij het als leidinggevende belangrijk vindt dat iedereen in openheid kan meedenken en verstevig je de verbinding.
   3. Begrens ongewenst gedrag. Spreek een medewerker aan op de ongewenste interactie. Door je medewerker aan te spreken, schep je heldere kaders en bewaak je de sociale veiligheid.

Wil je meer weten op welke manier je beweging in de onderstroom kunt waarnemen en onder woorden kunt brengen? Bekijk dan onze programma’s http://www.dezaakinbeweging.nl/teamontwikkeling/

Wil je direct bespreken welk programma passend kan zijn, voor jou en je team, neem dan contact op: paulien@dezaakinbeweging.nl

 

 

Aanpassingsvermogen en flexibiliteit heb je de afgelopen periode in een sneltrein vaart met je team doorlopen. Je móest wel. De coronamaatregelen vroegen om creativiteit en onmiddellijke praktisch handelen. Binnen een mum van tijd, is werken op afstand, vergaderen via teams of zoom de normale manier van werken geworden.

Vanuit je eigen “zoom- of teamskader” met collega’s brainstormen, overleggen of beslissingen nemen, vraagt om een hele andere houding in de interactie dan wanneer je live bij elkaar bent. Iedereen heeft zijn microfoon uit, behalve als je iets wil zeggen. Dan steek je een (digitale) hand op en krijg je het woord. Om bij te dragen aan het overleg moet je veel directer om aandacht vragen en snel en duidelijk je punt maken.

Daarnaast zijn mensen, doordat ze op afstand werken, veel meer aangewezen op zichzelf. Zit je, ten opzichte van je team op afstand, letterlijk en figuurlijk op een “eiland”. Gevoelsmatig ben je veel meer een één-pitter. Dat is heel anders dan dat je je in de kantoortuin bevindt en vanzelfsprekend contact hebt, omdat je in dezelfde ruimte bent.

Als teamleider, leidinggevende of hoofd van de afdeling, zul je merken dat interactie- en gedragspatronen van jouw team, veel zichtbaarder worden. Een medewerker die in “live” teamvergaderingen altijd pas als laatste iets inbracht, of pas na uitdrukkelijke uitnodiging, zal via de digitale platforms nog meer moeite hebben om betrokken te zijn en bij te dragen. Een collega die nauw betrokken is bij de inhoud van het overleg en graag haar standpunt wil laten horen, zal in een digitaal overleg meer spreektijd nemen of anderen onderbreken.

Wat betekent dit voor de verbinding, de omgangscultuur en de samenwerking binnen jouw team? Welke interactiepatronen en teampatronen worden in jouw team (pijnlijk) zichtbaar? Welke patronen zijn effectief en ondersteunen de teamontwikkeling? En van welke patronen kunnen jullie beter afscheid nemen? En hoe doe je dat?

Als teamcoach onderzoek ik samen met jou wat er speelt in jouw team of organisatie. Ik ondersteun jou en je team, om communicatie- en gedragspatronen in de interactie te verbeteren. Met als doel om iedere medewerker, ook op afstand, zijn eigen krachtige plek in het team te laten innemen en geïnspireerd bij te dragen aan de team- en organisatiedoelen.