Vanochtend werd ik wakker met een rot gevoel. Waarom, zo onrustig en down? Ach ja natuurlijk: Ik ben wakker geworden in de tweede lockdown. Nederland gaat 5 weken op slot. En dan komt het gevoel en het verdriet terug van de eerste lockdown; het gevoel van afgesneden te zijn, op jezelf aangewezen.

Acuut krijg ik medelijden met al die mensen die al 9 maanden thuiswerken. NEGEN maanden. Al 9 maanden geen collega in levende lijven hebben gezien of gesproken… Wiens leven zich volledig beperkt tot eigen huis en beeldscherm. En die zich in alle eenzaamheid storten op hun taken, opdrachten en vergaderingen online. En met elkaar eigenlijk alleen contact hebben over het primaire proces.  De eenzaamheid trekt in mijn lijf.

Het beeld van de film “a Christmas Carol” komt bij mij op. En dan vooral de rol van Bob Chratchit, de slecht betaalde, veel te hard werkende werknemer van Ebenezer Scrooge. Bob, die in zijn eentje, in de kou, met bevroren vingers, de administratie doet voor Scrooge. Ondanks de eenzaamheid en zonder aandacht van Scrooge, zijn taken volhoudt…

Scrooge komt pas tot inzicht na een verschrikkelijk nacht met zijn geesten uit verleden, heden en toekomst. En dat maakt, dat hij op 1^e kerstdag, eindelijk echte aandacht aan Bob Cratchit (en zijn familie) geeft. Zijn hart opent en aandacht geeft aan de mensen om hem heen.

Dit is een sprookje. (Met een geweldige persoonlijke en systemische transformatie) Onze werkelijkheid is geen sprookje, maar er zitten wel overeenkomsten in. Ik denk echter dat wij niet hoeven te wachten op de geesten uit het verleden, heden en toekomst, om aandacht te schenken aan de mens achter je werknemer of collega. Om werkelijk contact te maken en door te vragen: Hoe gaat het eigenlijk met je? Wat kunnen we samen bedenken, om ondanks de fysiek afstand, toch met elkaar in verbinding te blijven?

Dat vraagt om, datgene wat je op de werkvloer zonder woorden ervaart (de werksfeer, het gevoel) met woorden uit te wisselen. Woorden vinden om je waardering voor je collega uit te spreken. Woorden vinden om oprecht nieuwsgierig te zijn naar de ander. Woorden vinden om met luisterbereidheid, aandacht te geven. En DWARS door het beeldscherm heen, contact te maken.

En daarmee de (innerlijke) beweging te ervaren, waardoor verbinding ontstaat. Gewoon van mens tot mens, ook al zijn jullie (alleen maar) collega’s. De onderstroom zichtbaar en invoelbaar  maken en zo elkaar stimuleren om in je kracht te komen en samen deze donkere dagen en de lockdown door te komen.