Ik ben in de rouw. Mijn dierbare vriend Peter, is na een slopende ziekte, overleden. Ik wist, dat hij niet meer beter zou worden. Maar nu hij er niet meer is, dringt het nooit meer zijn, langzaam tot mij door…. Het verdriet kruipt in mijn lijf. Het laat mijn hart diep in mijn borstkas zakken en maakt mijn armen en benen zwaar. Mijn hoofd en schouders kunnen niet anders, dan voorover naar beneden hangen. Mijn voeten verplaatsen zich alleen, als mijn hoofd ze de opdracht geeft.

Dus geef ik mezelf de opdracht: Bewegen! Ik pak mijn wandelschoenen en begin aan mijn verwonderwandeling door het stadspark. Ik geniet van de vroege ochtend, de vrieskou en de opkomende zon. Langzaam kom ik in een regelmatig tempo. Het loopritme geeft houvast.  Brengt mij in de staat van “open en nieuwsgierig”.  Brengt mij daar, onderin de “U”, waar het niet-weten zich bevindt. En de creatiekracht. Ik sta stil, breng mijn aandacht naar het verdriet en volg de bewegingen die ontstaan.

Heen en weer beweeg ik, wiegend. Mijn armen worden zacht en vormen in beweging, een ontkiemende tulpenbol, die uit de diepte naar boven groeit. Mijn rechterhand wordt de knop van de bloem. En als die knop langzaam tot bloei komt in de beweging, heb ik mijn linkerhand nodig om het rood van de bloemblaadjes en de volle kleur vast te houden, te dragen. Dan openen mijn beide handen zich en ik laat mijn handen als douchewater over mijn hoofd stromen, langs de tranen, naar mijn hart en bekken.  En naar de aarde. En dan voel ik weer mijn voeten op de grond.

Mijn lichaam laat mij voelen, hoe mijn vriendschap met Peter gegroeid is. Heel voorzichtig opbloeiend, als de twee 15jarigen, die we waren. En een eerste zoen.  Daarna opbloeiend, een 40jarige vriendschap lang. Ik dans en volg de herinneringen, die omhoogkomen. De grappen die hij uithaalde. De avondjes uit.  De spontane concerten die hij gaf, als hij ergens in de wereld een piano tegenkwam. De etentjes met de vriendengroep van de middelbare school. De reünie die hij organiseerde, om de liedjes en scènes van de muziektheatervoorstelling van 25 jaar eerder, op te halen.En vooral ook de spontane appjes: “Bakkie, doen? Ben r over 10 min. Xxx Peter.”

En ik voel het gemis van Tamar, zijn vrouw, en hun drie kinderen, Kasper, Olivier en Ricky. Wat zullen jullie je geweldige knuffelbeer-man en papa missen. Die sterke man, met die Branie kop en altijd een soort lachje op z’n gezicht. De levensgenieter en belangrijke steun voor veel vrienden, vriendinnen en collega’s. Al die herinneringen, stromen in beweging door mijn lijf. En dan land ik weer op mijn voeten, geworteld in dankbaarheid en liefde.

Morgen, op je uitvaart, zal ik in beweging, mijn afscheidswoorden voor je dansen. Dag Peter, kusjes xxxxx, Paulien